Dus: op mijn vrije avond heb ik al mijn oude notitieboeken verzameld en ga ik door mijn ‘oude’ krabbels van de afgelopen jaren heen. En wat blijkt? Het zijn nog steeds actuele plannen, ideeën, tips, hersenspinsels over hoe innovatie succesvol te organiseren binnen het bedrijf. Sommige hiervan heb ik gerealiseerd, anderen zijn nooit uitgevoerd. Het zet me aan het denken. Hoe komt het toch dat je je plannen er soms wel doorheen krijgt en de andere keer niet?
Hoe volwassen ben jij zelf als innovator? Hoeveel mandaat en verantwoordelijkheid heb je? Door hoeveel lagen moet je heen om je plan voor te leggen? Mijn tactiek was: gewoon doen en de successen delen. Het is heel effectief geweest, met name voor de kleinere projecten. Alleen: kleine successen zijn belangrijk, maar gaan eerlijk gezegd het grote verschil niet maken.
Innovatie niet apart organiseren
Eén van de belangrijke lessen die ik leerde, is om innovatie niet als iets aparts te organiseren. In mijn notities kom ik dezelfde gedachtes tegen. Het creëren van draagvlak, het creëren van ambassadeurs, het betrekken van dienstverlening. Kort samengevat: het democratiseren van innovatie, zodat het iets wordt van ons allemaal. Ook daarover had ik ideeën en plannen gemaakt.
En nee, geen pagina’s volgeschreven. Soms stond alles op één A4. Helemaal teruggebracht naar de kern. Waarom lukte het me dan toch niet? Eigenlijk simpel: onze hersenen zijn ingericht op zekerheid en houden van snelle voldoening. Wanneer jij als innovator met toekomstplannen aan komt zetten, doe je dus precies het tegenovergestelde: langere-termijn plannen en veel onzekerheid.
Het coronavirus heeft ervoor gezorgd dat we in een rap tempo een aantal processen hebben weten te digitaliseren. De urgentie werd door iedereen gevoeld en gedeeld. Dat maakte de veelbesproken versnelling sindsdien mogelijk. Een hoop organisaties zijn met beeldbellen aan de slag gegaan. Ouders die hun kinderen toch nog konden zien en spreken, cliënten waarvan de zorg kon worden gecontinueerd.
Dubbel gevoel
Als innovator voelt het toch wel dubbel. Het is goed dat dit soort innovaties er uiteindelijk zijn. Maar moeten we ons daar nu een schouderklop voor geven? Dit hadden we toch allang moeten hebben? En het is ook niet dat we het niet eerder geprobeerd hebben, door de vele pilots die nooit zijn opgeschaald. Moeten we ons eigenlijk niet schamen dat dit soort innovaties er nu pas komen?
De zorg kent zoveel uitdagingen en is echt toe aan het veranderen van de status quo. Hoe gaan we verder met de plannen die we al op de plank hebben liggen? Urgentie om nu iets te veranderen is iets wat ons allemaal verbindt in deze coronacrisis. Dat is wellicht de grootste les die we met z’n allen kunnen leren uit deze bijzondere en stressvolle periode. Wat gebeurt er wanneer die stress voorbij is? Moeten we straks stress nabootsen om iets te veranderen?
Tips voor creëren urgentie
Hier alvast drie tips om urgentie te creëren en innovatie en versnelling op gang te houden:
- Knip de langetermijnplannen op in kleine hapklare brokken. En zoek daarbinnen de urgentie en gedeelde pijn die mensen voelen. Je maakt het hierdoor concreet en de toekomst haal je dichterbij, waardoor mensen een beter beeld hebben.
- Zorg ervoor dat mensen ‘buiten’ je organisatie iets zeggen over waar ze tegenaan lopen. Welke belemmeringen ze ervaren. Het heeft meer effect wanneer een ouder vertelt over het effect van een innovatie dan wanneer jij als innovator het verhaal probeert over te brengen.
- Maak gebruik van de kracht van beeld. We verwerken visuele informatie 60.000 keer sneller dan tekst. Ook logisch dat bijna alle informatie die naar onze hersenen wordt gestuurd visueel is. Het inzetten van beeld zorgt ervoor dat de boodschap beter blijft hangen, je speelt in op de emotie, je maakt informatie begrijpelijk en het valt op.
