ICT&health maakt op deze website gebruik van cookies en vergelijkbare technieken. Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website goed functioneert, om uw voorkeuren op te slaan, om inzicht te krijgen in bezoekersgedrag, maar ook voor marketingdoeleinden. Meer informatie vindt u op onze privacy policy.
Cookie instellingen
Accepteer alle cookies
Cookie instellingen
Pas de cookie-instellingen aan naar jouw persoonlijke voorkeur en bevestig jouw keuze. Noodzakelijke cookies zijn altijd noodzakelijk om deze website te kunnen bezoeken. U kunt uw voorkeur op ieder moment wijzigen of intrekken.
Noodzakelijk
(1)
Google Analytics
Het bijhouden van geanonimiseerde bezoekersstatistieken bij het gebruik van de website.
Functioneel
(2)
Google Analytics
Het bijhouden van persoonlijke bezoekersstatistieken bij het gebruik van de website.
Google Tag Manager
Het beheren van tags en het bijhouden van gegevens over het gebruik van de website.
Marketing
(1)
Google Ads
Het tonen van gerichte advertenties op basis van het gebruik van de website.
Beeld- of videobellen werd na het invoeren van lockdown-maatregelen afgelopen maart de nieuwe norm. Zo ook in de Nijmeegse Sint Maartenskliniek. Revalidatietrajecten moesten opeens grotendeels op afstand plaatsvinden. Maar wat als je moet videobellen met hele jonge kinderen en hun ouders? Hoe leg je uit dat je niet meer naar de kliniek zelf komt en hoe maken peuters virtueel kennis met behandelaars? Logopediste Saskia Peek en Manal Hopmans, ouder van de driejarige Rayèn, vertellen over hun ervaringen.
De peuters die bij de Sint Maartenskliniek komen voor een behandeling, hebben allemaal fysieke beperkingen, meestal aangeboren. Vaak is er sprake van langdurige revalidatietrajecten, met regelmatige bezoeken aan de kliniek. Deze bezoeken moesten vanwege COVID-19 worden vervangen door beeldbellen. “We hebben eerst gekeken naar welke mogelijkheden er waren”, vertelt Peek. “Maar ook naar hoe we onze behandeldoelstellingen in deze nieuwe situatie konden behalen.”
Enige digitale ervaring had Saskia al opgedaan via het GOFIT-programma (Growth Oral motor Feeding Intervention Team, diagnostiek en advies bij eetproblemen, red.), waarbij ouders en therapeuten op afstand gecoacht werden. Het kind werd dan in de thuissituatie tijdens of vlak na het eten begeleid. Maar die ervaring was er niet bij de peuterrevalidatie. “Hier moest telebegeleiding in korte tijd tot stand komen.”
“We zaten al in een fysiek traject”, vertelt Manal. “Vanwege corona moesten we opeens gaan beeldbellen. De hele afdeling was zes weken dicht en na twee weken begon de telerevalidatie. Voor ons betekende dit dat we elke dag op een vast tijdstip met een andere therapeut op afstand contact hadden. Ook de groepsbegeleiders hadden een dag met een vast tijdstip om in te bellen, zodat het in ieder geval voor Rayèn allemaal zoveel mogelijk hetzelfde bleef en hij niet opnieuw zou moeten wennen wanneer fysieke behandeling weer mogelijk werd. Alles bleef in meer of mindere mate doorgaan.”
Hoe bevalt het beeldbellen jullie? Manal: “Ik heb het werken met beeldbellen als prettig ervaren. Rayèn doet gewoon mee en vindt het hartstikke leuk. Hij weet wanneer Saskia gaat bellen en dan zit hij al helemaal klaar voor de telefoon. Het is een fijne manier om de reisbelasting voor ons te verminderen. Aan de techniek is nog wel wat verbetering mogelijk, zodat het beeld niet stokt of uitvalt, of dat er opeens geen geluid is en je weer moet inbellen. De meeste nadelen zitten dan ook in het technische deel. Voor de therapie zelf zie ik vooral voordelen. Ik heb het ook bij fysio- en ergotherapie niet als vervelend ervaren. De belasting was minder dan toen we nog elke keer naar de Sint Maartenskliniek toe moesten, dat was eigenlijk voor ons allemaal een groot voordeel.”
"Rayèn doet gewoon mee en vindt het hartstikke leuk"
Saskia: “Het was voor iedereen in het begin natuurlijk een flinke omslag, maar Rayèn kwam hier elke week vier dagdelen. Dat is ook best belastend, alleen al vanwege het telkens weer hiernaartoe komen.”
