De afgelopen jaren worden slecht samenwerkende informatiesystemen in en tussen zorginstellingen als belangrijke aanjager van toenemende administratielasten genoemd, vaak ook met fouten in de behandeling van patiënten en cliënten tot gevolg. Dat bleek vorig jaar uit onderzoek van de NOS, terwijl recent de Federatie Medische Specialisten (FMS) opnieuw aan de bel trok. 80 procent van de respondenten stelde dat gegevensuitwisseling tussen systemen niet of slecht gaat. Gevolgen zijn onder meer: dubbele diagnostiek, tijdverlies, vergroting administratielast en vermindering van het werkplezier.
Uit de peiling van de NOS in 2018 onder zorgmedewerkers bleek dat veel van hen regelmatig aanlopen tegen de al langer bekende gevolgen van slechte gegevensuitwisseling. Als grootste problemen werden toen dubbele administratielasten genoemd en gevaar voor de veiligheid van patiënten. Onder meer brancheorganisatie V&VN (verplegers en verzorgenden) en de NVZ (koepelorganisatie ziekenhuizen) riepen op gezamenlijk met leveranciers van ICT- en informatiesystemen te onderhandelen over beter op elkaar afgestemde systemen.
Hoge tot zeer hoge werkdruk
Uit de enquête van het CBS komt nu komt naar voren dat een relatief grote groep een hoge tot zeer hoge werkdruk ervaart, met percentages die tussen de verschillende branches in de sector zorg en welzijn variëren van 33 tot 53. Ruim de helft van de werknemers in de sector onderschrijft de stelling ‘Ik heb het gevoel dat ik tijd tekortkom’. Het CBS baseert de cijfers van de werknemers- en werkgeversenquêtes zorg en welzijn op een steekproef onder 1,3 miljoen werknemers en bijna 130.000 zorgaanbieders.
Twee derde van de werknemers en bijna de helft van de werkgevers vinden dat de werkdruk in de 12 maanden voorafgaande aan de enquête is toegenomen. Werkgevers wijten dat vooral aan een hogere regeldruk en meer administratieve lasten. Als andere factoren die de werkdruk opdrijven noemen zij nieuwe of moeilijkere taken, mondigere cliënten en te weinig personeel. Werknemers melden relatief vaak dat ze in hun werk worden geconfronteerd met agressie en geweld van patiënten, cliënten of hun familieleden. Twee op de drie hebben daar in het voorafgaande jaar mee te maken gehad.
