Wie kent dit fenomeen? Je koopt een kast bij een meubelgigant en gaat direct aan de slag zonder ook maar even in de handleiding te kijken. Je bent een heel eind en dan kom je erachter dat iets niet past. Dan pas pak je de handleiding erbij, zoek je het plaatje waar je bent vastgelopen en gaat dan weer verder.
Ik kijk naar buiten. Het raam van een collegezaal in het Amsterdam UMC biedt mij uitzicht over het grote plein van locatie AMC. Ik was net de laatste voorbereidingen aan het treffen voor een responsiecollege dat ik mag geven aan weer een lichting geneeskunde (master) studenten, die over een paar dagen aan hun klinische stages - ofwel coassistentschappen - beginnen.
Het is nu de vijfde keer dat ik dit responsiecollege verzorg met de wat generieke naam ‘Zorginformatietechnologie’. Inhoudelijk is het een mooie stoomcursus over basisbeginselen informatica. Relevante programma’s en wetgeving rondom gegevensuitwisseling, informatiebeveiliging en zelfs CE-markering komen aan bod.
Ik merk aan mijn studenten dat ze de materie interessant maar moeilijk grijpbaar vinden. Ze hebben net in sneltreinvaart hun training EPD-gebruik gehad en zijn die nog aan het verteren. En toch halen ze dikwijls direct na dit college hun witte jas op en starten ze de week erop in het ziekenhuis met hun klinische stage.
Geconfronteerd met praktijk
Meteen worden ze geconfronteerd met de praktijk waarin ze alles dat ze geleerd hebben meteen moeten toepassen: visite meelopen, prikken maar ook elektronisch orderen en dossiervoeren. Ik zou niet graag in hun schoenen staan. En ik vind eigenlijk ook dat we ze nog beter moeten helpen met iets dat niet alleen een klinische, maar ook voor een groot en groeiend deel een digitale stage is.
Ik ben ongelofelijk blij dat een vak als zorginformatie-technologie onderdeel is geworden van het geneeskunde curriculum in mijn ziekenhuis. En tegelijkertijd stel ik me al vijf keer zo rond de tijd van het college de vraag: hebben we ze nu echt goed genoeg voorbereid? Blijft al die kennis op dit voor geneeskunde studenten toch wat ongrijpbare onderwerp wel genoeg hangen? Is het niet te veel? Is het wel praktisch genoeg?
Bewustwording ontstaat door ervaring, schreef een collega van mij recent1; spelen en leren tegelijk. Geen nieuwe, maar wel een effectieve en fijne combinatie! In mijn gesprekken met CMIO’s komt vaak naar voren dat ook medische kennis pas echt beklijft als je het ervaart.
Niet voor niets zijn er skills labs en überhaupt lange klinische stages op verschillende specialistische domeinen. Als je echt een scopietoren moet ontwaren die bewust verkeerd is aangesloten, dan begrijp je binnen een uur veel beter hoe die toren werkt dan na 3 uur colleges. Net als bij die kast die je zonder handleiding een heel aardig eind al in elkaar had gekregen, waardoor je de opbouw van de kast veel beter begrijpt.
Dat geldt natuurlijk ook voor al die informatiesystemen en het EPD. Het ervaren van de gevolgen van net anders registreren dan bedoeld, zodat een collega iets niet goed in het EPD kan terugvinden, helpt je eraan te herinneren om het net even anders te doen de volgende keer. En het goede nieuws is: daar is al zoveel voor! Zoals de Serious game over registratie aan de bron2 en de recent ontwikkelde Escape room voor Eenheid van Taal (SNOMED)3, waar middels een beleving een bepaald belang van registreren of coderen wordt ervaren.
Nu alleen nog de weg vinden naar het onderwijs, maar we hebben alle ingrediënten in handen! Laten we ervoor gaan om wat theorie in te leveren voor praktisch beleven, juist ook bij het gebruik van digitale toepassingen of registratie.
Referenties
1. Spelen en leren tegelijk | Kennisplatform Digitale Uitwisseling. (link)
2. Serious game - Registratie aan de bron. (link)
2. Speel de Serious game: escape room Eenheid van Taal - Nictiz. (link)
