De coronacrisis heeft de zorg binnen enkele weken veel geleerd. Ideeën en innovaties die voor de COVID-19 uitbraak onmogelijk leken, werden in no time realiteit. Velen stegen boven zichzelf uit. Verschillende disciplines binnen en buiten ziekenhuizen werkten samen, ontmoetten elkaar. De zorg werd in korte tijd sectoroverstijgend georganiseerd. Er was en is urgentie: één van dé triggers voor innovatie. De vraag is nu of we dit ‘sectoroverstijgend organiseren’ kunnen doorzetten en de zorgvrager als uitgangspunt kunnen blijven zien in alle zorgvormen.
it vraagt van alle partijen een andere manier van kijken naar zorg. Als we de patiënt nou eens niet als ‘lijdend voorwerp’ wegzetten, maar als mens zien. En als we deze mens ‘in the lead’ zetten op zijn eigen ziekte- of genezingsproces, wat gebeurt er dan? Hoe zou de zorgsector er dan binnen een aantal jaren uitzien? Mensen die me goed kennen, weten dat dit me al jaren bezig houdt.
Kracht van ‘eigen regie’
Want al ben je (chronisch) ziek, je wilt tot op zekere hoogte regie blijven houden op de eigen situatie: dat maakt je mens. Fred Lee toont ons dat er vele voordelen zijn als we de zorg ‘patient centered’ organiseren. Onder- en overbehandeling wordt gereduceerd. Er ontstaat meer therapietrouw. Dat leidt weer tot de reductie van stress, ligdagen en medicatie. En een betere onderlinge samenwerking tussen zorgverlener en zorgvrager leidt tot minder fouten, klachten, claims. Wat willen we nog meer?
Patiëntreis financieren
Stel je nu eens voor dat we het zorgtraject als een soort treinreis organiseren, waarbij de patiënt niet op een rijdende trein springt, maar zelf de locomotief bestuurt, die over het zorgspoor rijdt. Samen met de patiënt wordt de reis, op basis van de diagnose, bepaald. De patiënt is ‘in control’ over zijn reis. De zorgverlener zit ernaast als reisleider en neemt het stuur over als de patiënt er niet meer uitkomt, er niet toe instaat is, of dreigt te ontsporen.
Met de ‘patiëntreis OV-chipkaart’ die bij gebruik van zorg wordt gescand, kan worden bijgehouden welke zorg is afgenomen (en daarmee worden betaald), kunnen zorgverleners elkaars interventies zien en worden resultaten zichtbaar. Deze data kunnen dan weer gebruikt worden voor wetenschappelijk onderzoek.
Zorgaanbieders stallen hun ‘aanbod’ transparant uit in kiosken op de stations. Als aanbieder zal je dus echt je best moeten doen om te laten zien waar jouw uniciteit ligt en hoe je je onderscheidt. Want de basis moet op en in orde zijn, daar is geen twijfel over mogelijk.
Patiënt en zorgverlener bepalen samen welke reis het beste resultaat oplevert. Het is dan vervolgens ook de patiëntreis die gefinancierd wordt, in plaats van zorginstellingen zoals dat nu gebeurt. De zorginstelling, de locatie waar de zorg plaatsvindt, moet aan eisen voldoen en is ook randvoorwaardelijk.
