In deze blogreeks kijken Manon Roest en Fenna Heyning van STZ (Samenwerkende Topklinische opleidingsZiekenhuizen) vanuit een wetenschappelijk perspectief naar nut en noodzaak van innovatie in de zorg.
Als knappe intelligente vrouw met een overtuigend verhaal kon ze grote investeerders aan zich binden en al snel werd haar bedrijf Theranos een van de meest veelbelovende medtech startups van Amerika. Helaas bleek het verhaal van Elizabeth een leugen, de apparatuur die ze aanprees bestond niet en was nog verre van werkende. Op dit moment wordt ze verdacht van fraude en staat haar een gevangenisstraf te wachten.
Complexe casus
Dit verhaal in een notendop doet geen recht aan hoe complex deze casus daadwerkelijk is en ik raad iedereen aan de podcast The Dropout te luisteren. De eerste zes afleveringen heb ik aan een stuk door geluisterd tijdens mijn poging meer buiten te komen. Het thuiswerken is een aanslag op zowel de mentale batterij maar ook op de heupen. Terug naar de inhoud, hoe heeft deze jonge vrouw met een kunstmatig lage stem en een volle dosis zelfvertrouwen miljarden binnengesleept?
Ergens is mijn theorie misschien wat romantisch van aard, maar ik denk dat zowel Elizabeth als de investeerders in eerste instantie de zorg wilden veranderen. Dat kan toch haast niet anders. Aan de ene kant heeft ze voor eigen gewin een toneelspel opgevoerd maar denk je niet ook dat ze zelf geloofde dat het haar ooit ging lukken om de meest disruptieve zorginnovatie uit te rollen? Ook de investeerders, en dat waren zeker niet de minste, hebben structureel ‘red-flags’ genegeerd met het idee dat het waar moest zijn. Ze wilden geen ongelijk hebben, ze wilden niet falen. Maar wanneer moet je stoppen? Wanneer is het ‘time to kill your darling?’
Kritisch tegenover innovatie
Naar aanleiding van onze eerdere blogs krijg ik het commentaar dat ik sceptisch tegenover innovatie sta. Die conclusie vind ik ietwat kort door de bocht. Ben ik kritisch? Jazeker. Sceptisch? Nee. Ik geloof in innovatie en ik ben ook echt van mening dat we de zorg kunnen veranderen nog voor het (echt) te laat is. Als we alle enthousiastelingen verzamelen geloof ik echt dat het ons gaat lukken. Maar wel als we kritisch blijven.
Zachte heelmeesters maken namelijk stinkende wonden en roze brillen zorgen niet voor verandering. Als zorgverlener, beleidsmaker, manager en ontwikkelaar moeten we kritisch zijn op wat er ontwikkeld en geïmplementeerd wordt. Er moet ruimte zijn voor dromen, creativiteit en we moeten elkaar blijven aanmoedigen. Maar we moeten ook durven te stoppen.
Hoe stop je als je zo betrokken bent? Hoe stop je wanneer de wens op slagen zo groot is? Hoe bepaal je wanneer je moet stoppen? Hoe leggen we uit dat stoppen niet hetzelfde is als falen? Heb jij wel eens meegemaakt dat we ergens mee zijn gestopt?
Lees aanstaande woensdag het antwoord van Fenna Heyning.
